Op kampeervakantie vorig jaar in Frankrijk kwamen wij in een hittegolf terecht. Nee, die 45 gr.hebben wij gelukkig niet meegemaakt. Maar toch. Dan merk je dat je de hele dag met die warmte bezig bent. Waar vind ik nog een plekje schaduw op die kamping? Drink ik wel genoeg? Hoe laat is het, begint die zon al te zakken? Hé, is dat een vleugje wind? Niks doen, stil zitten, de hitte van de dag doorstaan. Hopen op een beetje afkoeling in de nacht. Het ging een beetje lijken op een obsessie.
En dan krijg je droombeelden over ‘thuis’. Over een koele badkamer, de hitte buiten kunnen sluiten, de zonnewering om 7.00 uur ‘s- morgens al naar beneden. Een droog kussen. Niet meer die hete weg op hoeven.
Op twee plaatsen vind je dan in Frankrijk koelte: in een supermarkt en in een oude kerk. Dus ga je het bezoek in zo’n supermarkt rekken. Maar dat kost meestal geld. Het bezoek aan een oude kerk is gratis. Je gaat zitten en kijkt om je heen. Of bij jezelf naar binnen. Waarom zit ik hier? Is zo’n vakantie eigenlijk nog wel leuk? Pfff, ik kan hier toch niet de hele dag blijven zitten?
Bij zo’n retraite zag ik in een zijkapel een martelaar liggen. In een soort glazen kist.. Hij lag een beetje te kijk vond ik. Hoe lang lag hij hier al? Eeuwen! Niet bevangen door de hitte maar ingehaald door de tijd. Gelukkig was het maar een beeld van hem. Ik stond op het punt mijzelf ook een beetje martelaar te voelen. Maar mijn aanwezigheid hier was vrije keuze.
Geloven is toch eigenlijk ook verkoeling zoeken voor de hitte van de dag. Voor de hectiek van het leven. Een soort wolk in de woestijn. Beschutting tegen alles wat ‘te’ is. Die beschutting vind ik in de stilte van een oude kerk. In de grandioze melodieën van Palestrina. In het zwijgen van de sterren. In een blik of enkel gebaar van mijn vrouw.
En dan geloof ik maar dat God daar iets mee te maken heeft. Ik ga daarover niet theologiseren want dan loop ik vast in mijn eigen ratio. Steeds meer krijg ik het vermoeden dat geloof daar niet veel mee te maken heeft. Het lijkt wel een geheim dat niet onthuld weer worden. Een beschutting die niet verklaard wil worden. Een invulling van de leegte die niet beschreven wil worden. Het zij zo. Ik heb er genoeg aan. En voel mij ermee gezegend. Eigenlijk vind ik dat toch ook wel cool.

René Romijn