In de noord Franse stad Laon staat een magistrale kathedraal. Hoog op een heuvel, van kilometers ver al te zien. Zeker, ik heb het nu over de tijd voor corona…Die kerk heeft een aantal torens en hoog in die torens staan bijna levensgrote beelden van koeien! Dat is uniek, geen andere kathedraal heeft dat. Waarom staan die runderen daar, goed zichtbaar, in die torens? Niemand die het weet en dat fascineert mij. Zo’n achthonderd jaar geleden gebouwd met een bijzonder verhaal er achter. Maar in de loop van die achthonderd jaar is dat verhaal verdwenen. Nergens opgeschreven, niet goed doorverteld. Wie is ooit de laatste ‘kenner’ geweest?
Die koeien geven geen geluid. De klokken die achter hen hangen des te meer. Hun lied is nog lang niet verstomd en hun verhaal klinkt nog elke dag. De vraag is wel of de mensen daar beneden nog verstaan wat zij vertellen. De laatste keer dat wij die kerk binnen gingen was hij helemaal leeg…. Een joekel van een kathedraal met geen mens erin. Ik weet nog steeds niet goed te omschrijven hoe ik dat toen beleefd heb. Op een gegeven moment piepte de hoge voordeur en kwamen er nog een paar mensen binnen. Gelukkig.
Die koeien in de torens staan de mensen daar beneden volgens mij gewoon uit te lachen: wat dom dat jullie niet meer komen, niet meer weten waarover het gaat. Kom toch de belofte van God vieren. Kom toch de naaste ontdekken. Zing mee met het lied dat hier al eeuwen klinkt. Laat het heil niet verstommen. Wees geen os of ezel die zijn meester niet meer kent. Of zijn de oren van de mensen al zo versteend dat zij dit niet meer kunnen horen?
Als wij Laon uitrijden naar het zuiden of weer naar huis zwaaien wij altijd even in gedachten naar die koeien. En soms menen wij nog kilometers verderop hun geloei te horen.
René Romijn